Ήρθε η ώρα να κλείσω αυτή την περιπέτεια. Δεν είμαι στην Ελλάδα και νιώθω ότι πια χάθηκε ο σκοπός αυτού του μπλογκ. Παρόλο που προσπάθησα να το κρατήσω ζωντανό, τελευταία ήτανε όλο και πιο δύσκολο για μένα.
Μπορεί να ξαναγυρίσω, μπορεί και να αρχίσω κάτι καινούριο, δεν ξέρω. Πάντως χάρηκα πολύ που σας γνώρισα, που έμαθα για σας τους φιλέλληνες και ανακάλυψα τα μπλογκ σας, και δεν με χάνετε σαν αναγνώστριά σας. Εκεί θα είμαι.
Ευχαριστώ για όλα, να είστε πάντα καλά…
Esta es la despedida. Siento que este blog ha perdido fuerzas y por más que me he esforzado en insuflárselas, yo tampoco tengo más que dar, tan lejos de Grecia.
Gracias a todos los que visitábais mεcánica δaδiana, a mí no me habéis perdido como lectora de vuestros blogs si los tenéis, y me alegro un montón de haber conocido a un grupo tan especial de filohelenos. Quién sabe, puede que incluso vuelva algún día.
Nos vemos por ahí, en la blogosfera. ¡Gracias!
Lunes, 2 mayo 2011 at 23:25
Aunque lo descubrí tarde, cuando estabas a punto de regresar de Grecia, he disfrutado mucho con mecánica δaδiana y la manera en que describías el mundo, la gente y la naturaleza que te rodeaba a los que estábamos lejos de Dadiá y de Grecia. Gracias por compartirlo, Beatriz, y un abrazo.
Martes, 3 mayo 2011 at 0:21
¡¡¡Noooo!!!
No estoy de acuerdo contigo. No es necesario estar en Grecia para hablar de ella. Para mi Grecia y navegar por ella es una metáfora.
Cargate las pilas y vuelve. Por favor.
Te esperamos
Martes, 3 mayo 2011 at 18:12
Estoy de acuerdo con Ana, Beatriz. Yo tengo un blog sobre Grecia precisamente porque vivo lejos de ella. Si estuviese allí, seguramente dejaría de escribir en “La Pasión Griega” y me dedicaría a disfrutar del país.
No sé, esto de los blogs es algo muy personal. Confieso que hay días que a mí también me apetece dejarlo…
En fin, gracias por todo lo que has compartido con nosotros durante este tiempo y, sobre todo, por cómo lo has compartido.
Esperaremos siempre tu regreso.
Μια θερμή αγκαλιά!
Miércoles, 4 mayo 2011 at 0:04
Si yo también estoy de acuerdo con vosotros, chicos, ¡y además espero que los tres sigáis tan activos con vuestras bitácoras por muuuuucho tiempo!
Pero es que a mí Dadiá me inspiraba, volvía a casa y necesitaba enseñar y contar lo que había visto y oído y leído… Y ahora eso no me pasa y lo he estado forzando, de forma que ya no lo disfruto como antes. Y el objetivo de todo esto era disfrutar compartiendo. Supongo que en el fondo me entendéis.
Gracias Juanjo, Ana y Niko, y ¡recordad que de mí no os libráis!
Domingo, 8 mayo 2011 at 0:45
Hola Beatriz,
qué pena conocer este blog ahora que decides dejar de escribir, pero, ¡me está maravillando!
Sobre todo ahora que sé que viviré en Dadiá después de verano por al menos un año. ¡Cuéntame cosas de Dadiá, por favor, ilumíname! =)
Domingo, 8 mayo 2011 at 16:45
Vaya, Jorge, pues gracias y ¡afortunado tú que vas a descubrir el mundo dadiano en persona! Puede que incluso nos lleguemos a conocer allí. Yo encantada de contarte cosas, te enviaré un correo para que tengas mi dirección y puedas preguntarme lo que quieras.
Un saludo mientras tanto.
Jueves, 1 septiembre 2011 at 10:43
Hola Beatriz!
Soy Greg (Grigoris). Por casualidad me he enterado esta mañana que hubo un incendio en el bosque de Lefkimi que incluso llegó a afectar zonas del bosque de Dadiá. El incendio se produjo el miercoles pasado y dejo importantes daños. Está en varios medios de comunicación en internet. También he leido que el programa de WWF en Dadiá fue premiado pero supongo que ya serás informada sobre este asunto.
Yo también hago cosillas relacionadas con el mundo helenohispano-ispanoellinikó. Puedes mirar el
http://www.varkeloni.wordpress.com (Sobre Barna en griego)
http://www.giasemi.wordpress.com (Sobre Chipre en castellano, un pelín dejado este)
Un saludo desde Donosti.
Martes, 6 septiembre 2011 at 9:36
Kaixo Greg! Gracias por tu comentario. La verdad es que seguí desde el primer día toda la información acerca del incendio, con mucha angustia y bastante impotencia. Afortunadamente, dentro de lo que cabe, y habiéndose quemado muchas hectáreas de gran valor natural y belleza, no ha sido tan terrible como podría haber sido si hubiera habido vientos del sur, o si hubiera ocurrido antes., por ejemplo. En fin, hubo una gran movilización de personal y de medios, y creo que todos eran conscientes de lo que estaba en juego. En unos días voy a ir por allí (he tardado en responder porque ando de aquí para allá, y desde ayer en Grecia otra vez, de visita) y podré ver con mis propios ojos cómo ha quedado todo.
Echaré un vistazo a tus blogs, me encanta que siga apareciendo gente con intereses parecidos. Yo llevo un día en Grecia y ya siento el gusanillo de volver a publicar algo, quizás lo haga.
Saludos desde Atenas, pues.